ایرانیان از دیرباز نور خورشید را برای جلوه سبحانیت الهی پذیرفتند.
به زمان و جهت طلوع خورشید که شادی آور نیز بود، خورآسان و به زمان و جهت غروب خورشید که غمانگیز بود، اباختران میگفتند.
وقتی خورشید به اوج تابش خود میرسید، نیمروز بود و بسیار مقدس.
ایرانیان سعی داشتند تا نیایشهای خویش را در این جهات و در این زمانها بجای آورند.
نقش سواستیکا (Swastika) ، از نقوش قدیمی آریایی است که در سنت دینی هند رواج بسیار دارد و با همین مضامین مربوط است (شکل 10). سواستیکا عبارت است از یک صلیب متقارن که بر انتهای هر یک از خط آن خطوط دیگری در یک جهت عمود شده است. بنیان اصلی شکل سواستیکا، که بر دو خط هم طول عمود بر هم استوار است، شکلی ایستا و ساکن دارد.